Parwowiroza - charakterystyka, objawy, leczenie

Czy słyszeliście o parwowirozie? To infekcja wirusowa, która jest bardzo zakaźna i dotyka nasze ukochane psy. W jaki sposób chronić czworonoga przed zakażeniem? O objawach i leczeniu przeczytamy dziś w artykule przygotowanym we współpracy z lekarzem weterynarii Panią Katarzyną Paluszkiewicz.

Specyfikacja choroby

Choroba jest wywoływana przez wirus z rodziny Parvoviridae (CPV-2); do tej samej rodziny należy wirus kociej panleukopenii (FPV). Parwowiroza  to choroba zakaźna psów, która jest prawdopodobnie jedną z najczęściej stwierdzanych chorób zakaźnych psów. Cechuje się wysoką śmiertelnością. Wirus jest niezwykle stabilny i oporny na czynniki środowiska zewnętrznego.

Źródła choroby

Przede wszystkim źródłem choroby jest kał chorych zwierząt oraz zwierzęta zakażone bezobjawowo (nie dochodzi do długotrwałego nosicielstwa). W związku z tym, że wirus w środowisku przeżywa 5-6 mc, źródłem mogą być także ubrania, sprzęty hodowlane, miski, legowiska, a nawet podłogi. Człowiek, owady, inne zwierzęta mogą być wektorami choroby. Chorobę można "przynieść" do domu wdeptując w trawę, na której chory pies oddał kał nawet kilka tygodni wcześniej. Również suka może przenieść biernie zarazek z dworu na swoje szczenięta na sutkach, sierści czy opuszkach kończyn.

Przebieg, objawy, leczenie

Choroba ma bardzo gwałtowny przebieg. Zaczyna się od wodnistej biegunki, nagłego pogorszenia samopoczucia zwierzęcia, brakiem apetytu, które w szybkim tempie doprowadzają do odwodnienia. Kał biegunkowy ma kolor żółty z ciemnymi pasemkami krwi oraz cechuje się bardzo nieprzyjemnym zapachem. Do tych objawów należy dołączyć gorączkę, która dochodzi do 40-41 C. U psów występują także wymioty, które dodatkowo odwadniają i osłabiają zwierzę. Inne objawy to: podkasany, bolący brzuch, przelewanie się w brzuchu, przyspieszony oddech związany z kwasicą metaboliczną, zaburzenia elektrolitowe, spadek masy ciała. Hipoglikemia i hipopotasemia osłabiają kurczliwość mięśni i pies przestaje wstawać. Klinicznym objawem niedoboru potasu jest osłabienie i brak apetytu. Nieleczone zwierzę może umrzeć nawet w ciągu 48-72 godzin od rozpoczęcia choroby. Objawy kliniczne głównie związane są z przewodem pokarmowym i mięśniem sercowym, ale mogą obejmować skórę i tkankę nerwową. Objawy mają różny stopień nasilenia, od zakażenia bezobjawowego do zakażenia śmiertelnego. U większości psów (po szczepieniu lub przechorowaniu) stwierdza się bezobjawowy lub subkliniczny przebieg zakażenia. Na rynku weterynaryjnym dostępne są komercyjne testy wykrywające wirusa w kale. Do wykonania tego testu potrzebna jest próbka kału lub najlepiej wymaz z prostnicy chorego psa. Dodatni wynik testu potwierdza chorobę, ale ujemny jej nie wyklucza, ponieważ wydalanie zarazka trwa krótko. Leczenie polega na przywróceniu równowagi wodnoelektrolitowej (intensywna, dożylna  płynoterapia) oraz zapobieganiu wtórnym zakażeniom bakteryjnym - podaje się antybiotyki o szerokim spektrum działania. Do kroplówek w zależności od parametrów krwi podaje się glukozę oraz aminokwasy oraz wybiera się kroplówki zawierające tracone przez zwierzę elektrolity (płyny wieloelektrolitowe). Aby zapobiec wymiotom, stosuje się leki przeciwwymiotne. Przy krwawieniach podaje się leki przeciwkrwotoczne. Na rynku dostępne są surowice odpornościowe zawierające przeciwciała przeciwko parwowirusowi; warunkiem ich skuteczności jest szybkie podanie - najlepiej w ciągu 24 godzin od wystąpienia pierwszych objawów choroby. Najlepsze wyniki uzyskuje się dzięki podaniu surowicy ozdrowieńca, czyli psa, który przechorował parwowirozę.

W jakim wieku chorują psy?

Najbardziej wrażliwe są szczenięta do 6 miesiąca życia przed wykonaniem szczepień. Choroba ma najcięższy przebieg u młodych, szybko rosnących psów oraz u psów z towarzyszącymi infekcjami jelitowymi wywołanymi przez płazińce, pierwotniaki oraz bakterie. Wrażliwe na parwowirozę są także psy starsze z obniżoną odpornością i osłabioną barierą jelitową.

Jak zapobiegać?

Jedyną formą zapobiegania są regularne szczepienia u psów, dobór odpowiedniego harmonogramu szczepień szczeniąt i psów dorosłych. Nie ma idealnego, uniwersalnego kalendarza szczepień pasującego do wszystkich psów, więc lekarz musi uwzględnić wiele czynników, które będą miały znaczenie w czynnym uodpornieniu i dobrać je indywidualnie. Pamiętajmy, żeby nie szczepić szczeniąt od razu po przybyciu do nowego domu - tęsknota za mamą, zmiana żywienia i środowiska wywołują stres i wpływa to negatywnie na  rozwój odporności poszczepiennej. Wszystkie informacje dotyczące kalendarza szczepień szczeniąt, obchodzenia się ze szczenięciem, powinien udzielić prowadzący lekarz weterynarii. Po przechorowaniu parwowirozy powrót do zdrowia jest często równie szybki jak pojawienie się objawów. Co ważne, choroba nie upośledza późniejszego rozwoju szczenięcia. Artykuł powstał we współpracy z Katarzyną Paluszkiewicz, lekarzem weterynarii w Przychodni Weterynaryjnej FIZJO – WET.