Yorkshire terrier charakterystyka rasy – wszystko, co musisz wiedzieć

Spośród ras niewielkich rozmiarów Yorkshire terrier jest najbardziej rozpoznawalnym, charakterystycznym pieskiem. Cieszy się olbrzymią popularnością na całym świecie, zaledwie jednym spojrzeniem podbijając serca swoich właścicieli. Historia tych Pupili sięga jednak czasów mniej dla nich przyjemnych, a pierwsi przedstawiciele rasy wiedli życie dalekie od wygód, z którymi Yorki obecnie się spotykają. Jak to przełożyło się na ich charakter? Czy opieka nad nimi jest wymagająca?

Rozmiar i wygląd Yorkshire terriera bywa złudny. Pieski te powszechnie kojarzone są z małymi pluszakami, które można tulić bez końca.

Czy tak jest w rzeczywistości?

Nie do końca. Yorki to zwierzęta o niezłomnym charakterze. Cenią sobie niezależność, lubią stawiać na swoim, nawet jeśli przyjdzie im się mierzyć z kimś znacznie większym od siebie.

Posiadają silny instynkt łowiecki – odwołujący się do ich korzeni. Psy te wykorzystywano do polowań między innymi na gryzonie.

Aż trudno uwierzyć, że powyższy opis odnosi się do maleńkiego i słodkiego Yorka — ale tak jest naprawdę.

Miej to na uwadze, chcąc zaprosić to cudowne zwierzę do swojego domu. Jego wychowanie wymagać będzie od Ciebie konsekwentnego i odpowiedzialnego podejścia.

Spis treści:

1. Yorkshire terrier – odrobina historii

2. York – charakterystyka psa

3. Yorkshire terrier – zdrowie i pielęgnacja

4. Żywienie Yorkshire terriera

5. Podsumowanie

Yorkshire terrier – odrobina historii

Szukając początków rasy Yorkshire terrier, należy cofnąć się do XIX wieku.

Hrabstwo Yorkshire w Wielkiej Brytanii (położone na północy kraju) przyciągało do siebie masy robotników i rzemieślników. Zapotrzebowanie na siłę roboczą było olbrzymie, a perspektywa polepszenia swojej sytuacji finansowej niezwykle kusząca. Okazję wykorzystali ubodzy mieszkańcy Szkocji.

To właśnie oni przywieźli ze sobą niewielkie pieski będące świetnymi stróżami, a także doskonałymi łowcami — walczyły z gryzoniami w domach, ale też towarzyszyły człowiekowi podczas polowań, wypłaszając zwierzynę i goniąc za nią do nor.

Dlaczego jednak Szkoci nie hodowali większych, szybszych i silniejszych psów?

Duży pies równa się większym kosztom utrzymania, na co ubodzy ludzie nie mogli sobie pozwolić.

Ponadto polowania były zakazane przez prawo, a kary bardzo dotkliwe. Wycieczka kłusownicza do lasu z psem myśliwskim, którego można w każdej chwili schować do torby czy nawet kieszeni, zawierała w sobie minimum ryzyka.

Trudno jednoznacznie określić bezpośrednich przodków Yorkshire terriera. Wskazuje się, że mogą nimi być: Dandie Dinmont terriery, szkockie terriery lub skye terriery.

Co pewne: Yorki towarzyszące szkockim robotnikom znacznie różniły się wyglądem od dzisiejszych psiaków. Ostateczny kształt uzyskały dopiero po skrzyżowaniu z maltańczykiem.

Działo się to pod koniec XIX wieku, kiedy też oficjalnie zarejestrowano pierwszego psa rasy Yorkshire terrier.

W krótkim czasie zyskały sporą popularność i pojawiły się na salonach. Połączenie ich niebywałych umiejętności łowieckich i odwagi z przepiękną prezencją sprawiło, że Pupile te można było spotkać praktycznie wszędzie. Nie zmieniło się to do czasów obecnych.

York – charakterystyka psa

Yorkshire terrier jest wulkanem energii. To pies o wysokim poczuciu niezależności, z silnym charakterem, odważny.

Jeśli dasz mu zbyt dużo swobody, bezwzględnie ją wykorzysta i spróbuje Cię zdominować. Będzie psocić i ignorować polecenia. Warto zachować tutaj szczególną ostrożność — późniejsze oduczenie niewłaściwych przyzwyczajeń jest trudne.

Nie oznacza to jednak, że York nie jest psem rodzinnym.  

Całym sobą kocha swojego opiekuna, nie widząc poza nim świata. Uwielbia mu towarzyszyć w każdych okolicznościach i źle znosi samotność. Potrafi jednak się przyzwyczaić do sytuacji, w której wychodzisz do pracy, a on zostają sam w domu.

Ubóstwia wspólne zabawy i pieszczoty, choć należy uważać, żeby go zbytnio nie przemęczyć.

Charakterystyka Yorkshire terriera pozwala mu „dogadać się” z innymi domowymi zwierzakami i, co ważne — dziećmi.

Jednak nie dopuszczaj do czworonoga najmłodszych malców. Brakuje im wyczucia i obycia w kontakcie z psami, co może skutkować nieumyślnym zrobieniem krzywdy — pociągnięciem za ogon, uszy, ściśnięciem.

Pupil, czując się zagrożony, niepewny albo gdy odczuje ból, odwzajemni się tym samym. Zabawy powinny odbywać się pod okiem osoby dorosłej, a najlepiej właściciela.

Yorkshire terrier raczej nie jest agresywny względem innych ras, ale miej świadomość, że nie pozwoli sobie wejść na głowę. Potrafi postawić się dużo większemu psu, co pozornie wygląda zabawnie, ale jest też dla niego niebezpieczne.

Odwaga i czujność sprawiają, że York jest dobrym stróżem. Bywa to uciążliwe, zwłaszcza dla mieszkańców bloków i kamienic — hałas na dworze czy klatce schodowej wywołuje burzę w drobnym ciałku.

Kluczową rolę odgrywa wychowanie Yorka (niezależnie od charakteru psa).

Bez problemów nauczysz go podstawowych komend, przy czym jego niezależność uniemożliwia klasyczną tresurę.

Yorkshire terrier – zdrowie i pielęgnacja

Yorkshire terrier cieszy się dobrym zdrowiem.

Do niedawna panowała zgubna w skutkach moda na jeszcze większą miniaturyzację tych piesków. Powodowało to liczne problemy zdrowotne i wywoływało choroby, z którymi w normalnych warunkach rasa ta się nie boryka.

Na szczęście popularność miniaturek nieustannie spada, przez co hodowcy coraz rzadziej proponuję te odmiany.

Yorki dożywają wieku około 10-16 lat.

Posiadają tendencję do przeziębiania się. Zwróć szczególną uwagę, aby ich sierść zawsze była sucha — w tym po kąpielach i spacerach w deszczu. Używając suszarki, uważaj, żeby nie poparzyć Pupila.

Dobrym pomysłem jest wyposażenie go w ocieplane ubranka i kubraczki (zalecają je również lekarze weterynarii).

Na przestrzeni całego życia Yorkshire terriera mogą wystąpić różnego rodzaju zaburzenia zdrowotne, także uwarunkowane genetycznie. Do najpowszechniejszych należą: wady serca, zapadnięcie tchawicy, zwichnięcie rzepki kolanowej.

Rasa ta posiada długą sierść, którą należy regularnie pielęgnować. Wymaga codziennego szczotkowania i mycia (co tydzień-dwa, w zależności od potrzeb). Używaj jedynie wysokiej jakości szamponów i odżywek dla zwierząt, które nie podrażnią skóry Yorka.

Szczotkując sierść, wykonuj delikatne, płynne ruchy. Sprawiając psu ból, zniechęcisz go do ponownych zabiegów pielęgnacyjnych.

Długa sierść Yorkshire terriera wymaga skracania — zwłaszcza w okolicy oczu i podbrzusza. Jeśli nie planujesz kariery pieszczocha na wystawach, przycinaj jego długie włosy na całym ciele. Nie mając w tym wprawy, udaj się do profesjonalnego groomera.

Żywienie Yorkshire terriera

Żywienie Yorkshire terriera nie jest skomplikowane. Chętnie je i rzadko wybrzydza.

Ze względu na jego aktywność fizyczną i sporą ruchliwość, warto wyposażyć psa w wysokoenergetyczną karmę suchą i mokrą. Zagwarantuje ona Pupilowi wszystkie niezbędne składniki odżywcze, witaminy i minerały.

Ponadto karma powinna być dostosowana rozmiarami do psich szczęk — zbyt duże granulki utrudniają spożywanie i mogą spowodować zadławienie.

Na ząbkach czworonoga osadza się kamień nazębny. Podawaj mu specjalne smaczki usuwające nalot i poprawiające zdrowie Yorkshire terriera.

Z wiekiem jego apetyt zacznie spadać. To czas na zmianę dotychczasowej karmy na produkty dedykowane dla seniorów. Nie sprawią one problemu z przeżuwaniem, jednocześnie dostarczając do organizmu wspierające go minerały.

Podsumowanie

Yorkshire terrier to pies wyjątkowy. Choć niewielkich rozmiarów i słodki z wyglądu, potrafi narobić sporo hałasu.

Charakteryzuje go olbrzymia odwaga i waleczność. Bez zastanowienia stanie w obronie swojego właściciela, nawet jeśli musi zmierzyć się z dużo większym przeciwnikiem.

Bywa zazdrosny i kapryśny, lubi stawiać na swoim. Jego wychowanie powinno się opierać na z góry określonych zasadach i konsekwencji.

Nie pobłażaj mu i nie idź na ustępstwa –— York wykorzysta to i spróbuje Ci wejść na głowę.

Co najważniejsze: jest to piesek, którego nie da się nie kochać. Nie odstąpi Cię na krok, a każde wspólne pieszczoty potraktuje jako najlepszą na świecie nagrodę.