Pies chrapie — ¬ choroby gardła i krtani

Dlaczego pies chrapie? Opiekunowie, których Pupila ta przypadłość dotyka szukają przyczyny i ewentualnego wsparcia. Choroby najczęściej powodujące tego rodzaju dźwięki to: porażenie krtani i zespół brachycefaliczny i dziś więcej na ten temat.
Spis treści:
1. Dlaczego pies chrapie — porażenie krtani
3. Dlaczego pies chrapie — zespół brachycefaliczny
4. Terapia zespołu brachycefalicznego
Dlaczego pies chrapie — porażenie krtani
Porażenie krtani najczęściej pojawia się u samców dużych ras i jest wynikiem obustronnego upośledzenia czynności chrząstek nalewkowatych, które nie rozchylają się prawidłowo. Przyczyną tego zaburzenia jest uszkodzenie nerwów krtaniowych w wyniku stanu zapalnego, bliznowacenia, urazu szyi, toczącego się w tej okolicy procesu nowotworowego, ale najczęściej dysfunkcja to ma charakter idiopatyczny.
Opiekunowie najczęściej obserwują duszność, świsty podczas oddychania, kaszel, odruchy wymiotne. Czasami może dojść nawet do śmierci zwierzęcia w wyniku ,,zassania” tkanek miękkich do światła tchawicy, które ma związek z wysiłkiem fizycznym, podnieceniem i wysoką temperaturą.
Leczenie porażenia krtani
Leczenie zachowawcze polega na stosowaniu leków zmniejszających stan zapalny i obrzęk krtani, ale jedyną terapią pozwalająca na trwałe wyleczenie zaburzenia jest wykonanie zabiegu plastyki krtani.
Najczęściej stosowaną techniką operacyjną jest jednostronna lub obustronna lateralizacja chrząstki nalewkowatej. Lateralizacja jednostronna jest uważana za metodę wystarczającą dla wyeliminowania klinicznych objawów porażenia krtani. Ze względu na miejsce przeprowadzenia zabiegu przez 24 godziny po operacji nie podajemy psu wody ani pokarmu.
Dlaczego pies chrapie — zespół brachycefaliczny
Zespół brachycefaliczny wynika ze specyficznej budowy głowy psów pewnych ras: boksery, buldogi, buldożki, pekińczyki, shi-tzu i boston teriery. Budowa ta powoduje anomalie anatomiczne w górnych drogach oddechowych takie jak: zwężenie nozdrzy (skrzydełek nosowych), przemieszczone rusztowanie chrzęstne nozdrzy, zwężenie kanałów nosowych, wydłużone podniebienie miękkie, wynicowane kieszonki krtaniowej, zapadnięcie krtani oraz niedorozwój tchawicy.
U osobnika brachycefalicznego może pojawić się pojedyncza anomalia, lub ich dowolna kombinacja, a nawet wszystkie dając tak zwany pełny zespół brachycefaliczny.
Z praktycznego punktu widzenia występuje wydłużone podniebienie miękkie — nawet do 90% osobników i zwężone nozdrza zewnętrzne (skrzydełka nosowe) — 80% psów. Objawy Zespołu brachycefalicznego rozwijają się z wiekiem: początkowo pojawiają się tylko w czasie wysiłku, później również w spoczynku i podczas snu. Dominuje duszność wdechowa z charczeniem, chrapaniem, świstami, zmniejszoną tolerancją wysiłku, a w cięższych przypadkach sinicą, i zapaścią.
Psy o takim typie czaszki są predysponowane do śmierci w wyniku udaru cieplnego oraz bezdechu w trakcie snu.
Terapia zespołu brachycefalicznego
Leczenie zespołu brachycefalicznego właściwie opiera się na postępowaniu chirurgicznym. Rokowanie jest dobre, gdyż najczęściej występujące wady nadają się do korekcji chirurgicznej W przypadku usunięcia nadmiaru podniebienia miękkiego należy brać pod uwagę doświadczenie operatora, gdyż nie można usunąć zbyt dużej części ,,żagielka’’ podniebienia, ponieważ spowoduje to groźbę aspiracji treści pokarmowej do dróg oddechowych. Należy bardzo wyraźnie podkreślić, że czasami mimo korekcji nozdrzy i podniebienia pies może nadal ,,chrapać”, ale wykonanie zabiegu wpływa znacząco stężenie tlenu we krwi i co za tym idzie, na poprawę jego samopoczucia.
Komentarze